ελεύθερος στίχος 12/2/2013
(Από τη συλλογή ποιημάτων Κυκλάμινο) Θεοφανής Καραμπάτσα
Ούριε άνεμε, μη σταματάς,
Σύρε κι’ ανέμησε τα λάβαρα και τις σημαίες,
Σάλπιγγες, σαλπίστε τον εθνικό μας ύμνο,
Ηχηρά, και με δέος.
Δέος για τους ανθρώπους που έφυγαν.
Το αίμα τους σταγόνα, σταγόνα, πότισε το δέντρο της λευτεριάς
Σταγόνα, σταγόνα το δάκρυ της μάνας
Έθρεψε το μωρό, γιατί δεν είχε γάλα να το θρέψει.
Σταγόνα, σταγόνα όλοι μας πίναμε αυτό το γάλα,
Και μπουκιά, μπουκιά μοιραζόμασταν το ψωμί.
Ζούσαμε στο σκοτάδι, και στην αβεβαιότητα
Όλοι μας πιστεύαμε για μια αρχή,
Για μια αρχή που αργούσε να ‘ρθει
Για μια Κυρά, αιματωβαμμένη, και ακριβή.
Ολοι μας περιμέναμε γι’ αυτή τη λευτεριά
Πότε κλαίγαμε, και πότε μας κοβόταν τα φτερά.
Πίσω από κλειστές με βουλοκέρι καρδιές
Πίσω από αμπαρωμένες ψυχές.
Περιμέναμε τα σήμαντρα να ηχήσουν, χαρμόσυνα μυνήματα
Όλο και περιμέναμε, τυλιγμένοι μέσα στα νεφελώματα της προσμονής!
Άνθρωποι που φύγατε, το άρμα μέ τα χρυσαφένια φτερά που σας κουβαλάει,
Χλωρό βασιλικό, δάφνες και μυρτιές μοσχοβολάει!
Μύριες φωνές στο διάβα, σας τραγουδούν
Ουράνιες μελωδίες, από αυλό, και λίρα ηχολογούν
Αγιοκέρια, φωτίζουν τα ουράνια δώματα
Φασκόμιλο και θρούμπι φυτρώνει στα βουνά και στα υψώματα.
Αθάνατοι, αθάνατοι μαρμαρωμένοι, ζωντανοί!,
Αιώνιοι, αιώνιοι, δε φεύγετε από κοντά μας κι’ από τη γη.
Πάντα κοντά μας βρίσκεστε, ανάμεσά μας ζείτε,
Δίπλα μας πορεύεστε και μεσουρανείτε!!!
0 Comments